Alles verandert, alles blijft
Het naamloze is de oorsprong
van hemel en aarde
Lao Tse
Er is zoveel gebeurd,
maar niets is veranderd
alleen ogenschijnlijk
lijkt alles soms anders dan voorheen
en is er nauwelijks iets of niets
nog herkenbaar
alhoewel de Weg, het kronkelpad
dat naar herkenning leidt onveranderd is
en blijft bestaan, maar voor méér
dan voor het oog alleen.
Germain Droogenbroodt
uit “De efemere bloem van de tijd”
POINT & Boekenplan, 2016
De efemere bloem van de tijd is bij POINT verschenen
TEERSPIJS
In het schuiloord
van de geest bewaart hij onuitgesproken woorden
aanmaaktwijgen voor het hart
– of wie weet
teerspijs
voor de laatste reis.
Germain Droogenbroodt
De atomen
Hulde aan Mme. Curie
Leven is het allerintiemste in de wereld.
Leven is op je huid die streling voelen
van de omringende lucht. Wakker zijn.
Wakker van de dood, levend zijn.
De grenzen van het niets te hebben overschreden
En je te vestigen
in dat milde oord van de ruimte
waar de ziekte leven heet.
Dan het levende zijn, het kostbare,
die onverhoopte hartenklop,
die droom geworden gloed, die beroering
van rust, een zang, een smeekbede.
Een verrukkelijk oponthoud
waarvan we op zijn tijd nooit zullen weten
dat het was, of het was, of het altijd al was of geweest zal zijn.
Juan Gil-Albert, Spanje (1906–1994)
uit “De dromen van het water – Los sueños del agua”
POINT Editions 1998
Los átomos
homenaje a Mme. Curie
Vivir es lo más íntimo del mundo.
Es sentir en la piel esa caricia
del aire circundante. Estar despierto.
Despierto de la muerte. Estar en vivo.
Haber atravesado los confines
de la nada y venir a establecerse
a esta zona clemente del espacio
donde la enfermedad se llama vida.
Ser entonces lo vivo. Lo precioso,
esta palpitación, inesperada,
este ardor hecho sueño, este trastorno
de placidez, un canto, una plegaria.
Un entretenimiento delicioso/del que nunca sabremos a su hora
que fue, si fue, si era, si habrá sido.
Juan Gil-Albert
Het licht
Het daagt
de zon duikt op
uit het niets
ontsteekt
wat alleen schijnbaar
van ver komt
hoewel het nabij
en in ons is:
het licht.
Germain Droogenbroodt
Ithaca 11.2.2021
Dag en nacht
Zoals de wind die door de bladeren waait
zo waar jij door mijn gedachten.
Zoals een vogel die tussen de bladeren slaapt
zo slaap jij in mijn gedachten.
Vrouw
Een uitbarstende vulkaan
een verzegeld universum
een voortdurend vliedende stroom
een verraderlijk moeras
een onverzoenlijke,
opengegooide hemel
het woord voor alle verlangens
het teken voor alle begeerten
paleis van geheimen
ontbreidelde eeuwigheid
vruchtbare hartstocht
mysterie dat nimmer uitdooft.
Cho Byung-hwa, Korea (1921-2003)
Herdichting Germain Droogenbroodt
Uitgeverij POINT & Boekenplan
Heuvels blijven dezelfde oude heuvels,
maar hetzelfde water vloeit maar eens.
Het stroomt dag en nacht, maar kent geen wederkeer.
Zo zijn ook de helden, ze komen en gaan,
maar ze keren nooit meer terug.
Hwang Chin-i
Elca en Montgó
Voor Angelika Becker
De duistere dood van de sinaasappelbomen
verblindt mijn ogen;
oranje en droog komt de maan op
achter een zee van lood.
In de verte, ademt de berg een blauwe
lucht; de zee maakt hem vochtig,
rust erop uit. Zo valt sinds eeuwen
de schaduw op de pijn van zijn hardheid.
De huizen openen hun ogen,
de helling van de berg licht op, trillend
hunkert het hart naar wezens die het niet kent;
en de herinnering roept andere wezens terug.
Onzichtbaar doordringt een geur van jasmijn
mijn hemd, verwijdert wat zweet van mijn huid;
en dit aangewaaid stof
is verdwenen in de nacht,
dove doodgraver van mijn tijd.
De dag was meedogend,
en de uitgeputte aarde dankbaar,
liefdevol bescherm ik de tederheid
waarmee ik heden sterf.
Francisco Brines, Spanje (1932─2021)
Vertaling Germain Droogenbroodt
Het afscheid
Daar staat hij al, om de hoek, de ouderdom,
als een boom zonder bladeren. Laat ons
een ogenblik stilstaan, hier, onder de hemel,
die de palmbomen met goud omsluiert
en leg je hand op mijn schouder.
Laat ons het licht inademen dat verduistert
en de afstanden vergroot: een bedrog
dat het mededogen van een god is. Hij verguldt
het harde afscheid van je leven.
Je zal terug moeten keren, en opnieuw de weg
moeten gaan door de zo geliefde wereld;
mijn liefde en mijn stilte gaan met je mee.
Maar nog wacht hij op de nacht:
als daarboven het eerste hemellicht verschijnt
zullen we afscheid nemen en zal ik gaan, alleen.
Francisco Brines
Vertaling Germain Droogenbroodt
uit “Het geluid van de wereld – El ruido del mundo”, POINT 1998
Onachtzaam neem ik de schelp
Onachtzaam neem ik de schelp
van de ochtenddauw
de bries van wie ik bemin
alsof die dingen
de mysterieuze deugd zouden bevatten. De schaduw ─
de innerlijke vrede van diegene die voorbij laat gaan
wie voorbijgaat; het langzame vuur
de delicaatste film
van de ondoorgrondelijke vrouwelijke materie.
Casimiro de Brito, Portugal (1938)
Vertaling: Germain Droogenbroodt
uit “En la Vía del Maestro”, Un viaje con Laozi
Ediciones Olifante, Tarazona, España
Tomo, descuidado, a concha
do orvalho
a brisa de quem amo
como se estas coisas contivessem
a virtude misteriosa.
Contêm. A sombra ─
a paz interior de quem deixa passar
quem passa: o fogo lento que celebra
a película mais fina da obscura substância feminina.
Casimiro de Brito
Oogst
Ik zal door andere deuren gaan,
als het licht aandringt
en de dauw ’s ochtends glinstert
op rozenbloesems en zeeschuim.
Zoals de eerste lettergreep van de stille nacht
zal ik spreken
over schaduwen en blauwe engelen.
Zo was mijn leven.
Ik ben een vonk,
een ogenblik,
een witte schedel,
een deemstering,
een kleine vis in een vijver.
Ik zwem in het water
en in de zoete wijn
van een gouden oogst.
MARIA DO SAMEIRO BAROSSO
In de bundel Poëzie zonder grenzen zijn ook een aantal excellente Portugese dichters opgenomen. Meer informatie over deze poëziebundel vindt u in booxstore.nl
De handen
Welk een nutteloze treurnis deze handen
die zelfs geen bloemen zijn
die men zou kunnen geven:
geopend zijn ze slechts verlatenheid,
gesloten zijn ze oogleden, onmetelijk
en zwaar van slaap.
Eugénio de Andrade
Vertaald door August Willemsen
Geef mij, Heer, de stem van een rebel
Geef mij, Heer de stem van een rebel,
en van de leeuw zijn pen
op deze aarde
die bloed vergiet en
de pupillen heeft
van verstomde
doodsbange kinderen
Gerechtigheid is
de lucht / het water
het brood
het gras dat tot aan de knieën speelt
en de stem verheft…
leeuweriken groeien op in nesten,
die de oorlog dooreenschudt
verplettert en verwoest.
Maria Nivea Zagarella (Sicilië)
Vertaling Gaetano Cipolla – Germain Droogenbroodt
uit: Ncuntraiu lu mari, 2019
Het firmament
In het grauw van de ochtend
duikt het firmament op in de ogen van het donker
glinsterend in de morgen
firmament genaamd,
is het helemaal vrij
van verbondenheid
het glinsterend firmament,
vrij en alert,
opent voor ons
een nieuw zintuiglijk veld
een nieuw energieveld:
het energieveld van het gedicht.
Sigurdur Pálsson, IJsland (1948 – 2017)
uit: „Ljóðorkusvið“
Ooit
Ooit liep ik eens dwalend over de weg,
mijn schaduwbeeld, een dorre boom in de woestijn gelijk.
Ooit staarde ik met angst in het donker,
mijn hulpgeroep, onderdrukt door de loodzware nacht,
wolken en mist versluierden maan en sterren
en een kille wind scheerde over de gure verlatenheid.
Ooit hoorde ik de nachtegaal zingen in de nacht,
het leek een gezang van wolken hoog in de lucht
neerdalend als een vijver waterlelies in bloei
zuiver-witte bloemblaadjes verdreven de schaduwen van de nacht.
Ik zocht jou ooit in de dichte mist─
Zou er mij een groter geluk kunnen overkomen
dan je weer te ontmoeten op in een lentenacht?
Zhao Lihong, China (1952)
Vertaling Xu Qin – Germain Droogenbroodt
Uit: “A Boat to Heaven”, Southwordeditions
Een licht in de verte
Ver weg, aan de horizon
ontwaren we een hoopvol groen
een licht dat opduikt
flonkerend en kwellend
een bestendig, blijvend stuifas
dat niet verdwijnt.
Een of ander lied in de verte
bewaart de horizon
de belofte van andere dagen
de belofte van een omhelzing.
De ogen worden groter
en zoeken dat spoor:
de handen strelen elkaar
de lichamen ontwaken
morgen, zal het allemaal geschieden.
Camiña Navia Velasco, Colombia
Vertaling Germain Droogenbroodt
uit: “Cuarentena Literaria”, Sial – Pigmalión, Madrid, 2020
***
Una luz en distancia
Lejos, al horizonte
divisamos un verde de color esperanza
una luz que se asoma
titilante y agónica
una pavesa firme, persistente
que no desaparece.
Algún canto lejano
mantiene el horizonte
promesa de otros días
promesa de un abrazo.
Los ojos se agigantan
y buscan esta estela
las manos se acarician
los cuerpos se despiertan
todo será mañana.
Camiña Navia Velasco, Colombia
De Poëzie
De poëzie doorkruist de aarde alleen,
ze deelt met haar stem het leed van de wereld
ze vraagt niets
niet eens om woorden.
Ze komt van ver, onverwachts, meldt zich nooit aan;
maar ze heeft de sleutel van de deur.
Bij het binnenkomen stopt ze en kijkt ons aan.
Dan opent zij haar hand en geeft ons
een bloem of een kiezelsteen, iets geheims,
maar zo intens dat het hart
te snel gaat kloppen. En we ontwaken.
Eugenio Montejo, Venezuela (1938-2008)
Vertaling Germain Droogenbroodt
La poesía
La poesía cruza la tierra sola,
apoya su voz en el dolor del mundo
y nada pide
ni siquiera palabras.
Llega de lejos y sin hora, nunca avisa;
y tiene la llave de la puerta.
Al entrar siempre se detiene a mirarnos.
Después abre su mano y nos entrega
una flor o un guijarro, algo secreto,
pero tan intenso que el corazón palpita
demasiado veloz. Y despertamos.
Eugenio Montejo
mystiek & filosofie 