POËZIE zonder GRENZEN

Fotoapparaat voor de ziel

We fotograferen onszelf steeds vaker

we lijken wel eeuwig gelukkig te zijn,

uitbundig lachend,

houden wij elkaar bij de schouders vast,

en zetten ons plechtig in beeld,

alsof we op die manier

in de eeuwigheid zouden glijden.

Maar wat zou er gebeuren

indien men op de foto

ook ziel zou kunnen zien?

Ion Deaconescu (Roemenië)

---

Luisterend naar een lied

Zwart en nachtelijk, als van water

jaagt de vrouwenstem voort,

als de wind, langs een

baan waar een ogenblik later

niets zijn oude gedaante nog

terugvindt.

Op haar vlucht verspreidt

ze diamanten, glans en een

handjevol zilvergruis.

Geheimzinnig, als van een

mantel van gewichtloze

zijde, klinkt het geruis.

De betoverende stem wordt

naar het schijnt, door een

hemelse kracht gedreven,

raadselachtig, alsof na dit

leven niet een graf, maar een

ladder ons wacht.

Anna Achmatova (Rusland)

---

Gebrek aan dienstmeisjes

Wie blijft de rots op het spoor,

wie zoomt het gras af,

wie sluit voor ons de plaatsen

aan gene zijde van de straten af?

Zij die met de lepels aten,

hebben in hun schoenen

de stenen meegenomen

en zijn al lang weg.

Wie zal ons nog helpen

wie laat de zon nu

haar eenvoudig spel?

Zijn wij van boom tot boom

alleen gebleven

of komen de schaduwen,

die troosters, uit hun netten

binnenkort naar ons toe?

Ilse Aichinger (Oostenrijk)

---

Vertrouw me jouw vreugde toe 

Vertrouw me 

jouw vreugde toe 

zodat 

ik ze kan hoeden 

---

Er bestaan 

orbitale planeten 

die gebeden ontvangen 

en ze omvormen 

tot kosmisch stof 

---

En als er 

in de wind 

verstrooide mantra ’s weerklinken

vallen er aren van vergulde granen neer 

---

Het is zo 

dat de vreugde terugkeert 

in de geur 

van brood. 

PAOLA PENNECHI (Italië)

---

Spirituele zwaartekracht

Een duistere symbiose van gedachten, 

dwalend door de verbindingen van de sterren 

eist om ook mijn ziel te begraven 

als ik zal sterven. 

---

Door de ruwe huid dringend 

zal ik als een rouwende moeder 

het warme hart omarmen. 

---

Uit de nog niet vervuilde diepten 

zullen onze verenigde zielen 

verstandige mensen voortbrengen. 

---

Alleen dan zal het licht 

dat van binnenuit komt blijven bestaan. 

Iuliana Pasca (Roemenië)

---

Kom niet, Dood, kom niet 

Kom niet, Dood, kom nog niet 

ik moet de lange ladder nog maken 

die mij daar moet brengen waarheen ik wens; 

ik moet mijn dharma nog volbrengen, 

doen, doen, de dingen die ik hier moet doen. 

---

Want ik heb een schuld 

een schuld voor mijzelf. 

Ik kwam voor iets meer, dan als schaduw voorbij te gaan. 

Er bevindt zieh binnen in mij een licht dat naar buiten wil. 

Kom nog niet, geef hem tijd, mijn tijd. 

Concha Méndez (Spanje)

De bijna dode 

Mijn voeten verstrengeld tussen lijken van woorden 

Kroop ik omhoog 

Als een lichtstraal op ruïnes 

---

Mijn buik glijdend over het speeksel van talen zonder echo 

Heb ik mij gebaad 

Als een herinnering in het zwart van mijn inktpot 

---

Mijn oren galmden het gefluister van pluimen na 

Die rilden door de wind 

Onbeschreven bladeren, 

Of lijkwaden gelijk. 

Amina Mekahli (Algerije)

Citizen cane

Lang was iedere dag

  en de sneeuw 

  het licht van mijn tere hemel 

en de koude 

  het bloed van mijn gloeiende huid 

en het spei 

  de tuin van mijn dolle blijheid 

---

Daarna is het nooit zomer geworden 

 Jaren zijn verlopen in tochtige woningen 

  waarvan de uren door anderen bepaald 

 aan schrijftafels met vluchtige papieren 

met onechte woorden in kille sigarettenrook 

---

Soms neem ik tastend 

 de glazen bol op en keer 

  stil voor mijzelf de wereld om 

mijn bevroren aardbol 

 mijn winteroog  

 sneeuwblind. 

Karin Kiwus (Duitsland)

Het centrum van de liefde 

Het centrum van de liefde 

komt niet altijd overeen 

met het centrum 

van het leven. 

Beide centra zoeken zieh dus 

als twee gekwelde dieren. 

Maar ze ontmoeten elkaar 

bijna nooit, 

omdat de sleutel van de 

overeenstemming 

een andere is: 

samen geboren te worden. 

Samen geboren te worden, 

zoals alle minnaars 

samen geboren zouden 

moeten worden 

en samen 

zouden moeten sterven. 

ROBERTO JUARROZ (Argentinië) 

---

De terugkeer van de wereld uitvinden 

De terugkeer van de wereld uitvinden 

na haar verdwijning. 

En een terugkeer naar deze wereld uitvinden 

vanaf onze verdwijning. 

En beide herinneringen verenigen, 

om alle details te verbinden. 

Men dient de oneindigheid aan testen te onderwerpen, 

om te zien of ze het uithoudt. 

ROBERTO JUARROZ (Argentinië)

---

Op het kerkhof 

Op de grafstenen lees 

ik al die namen 

allemaal goede mensen 

die ons verlaten hebben 

en ik vraag me af 

---

waar zijn de slechte 

ondergebracht 

of leven die eeuwig 

onder ons? 

FRANZ HODJAK (Roemenië)

Het mooiste 

Het mooiste van de dood is 

dat ze onverwachts komt. 

Je haalt adem door je mond 

en Iaat je langzaam gaan. 

---

En langzaam wordt het ijl 

in je vernielde hersenen 

je gaat ergens ver naar toe 

en ooit, op een dag, kom je aan. 

ALEKSANDUR GEROV (Bulgarije)

Ronsard 

Aan de roos 

Als alle rozenblaadjes zieh zouden kunnen 

ophopen tot een berg van rozen 

zouden ze als een immense roos 

tot in de ruimte reiken. Heeft de wereld 

zoveel rozen verbruikt? Zoveel rozen 

als er dagelijks opengaan. 

ledere dag van het jaar is een roos die 

van kleur verandert, de levende roos 

die eenieder langzaam in zichzelf 

ontwaart, nagebootst in de spiegel 

van zijn constante overgang: 

de eenzame roos

JUAN GIL-ALBERT (Spanje)

---

Grafschrift

Een vogel leefde in mij.

Een bloem reisde in mijn bloed.

Mijn hart was een viool.

---

Soms beminden ze mij, soms ook niet. Ze

beminden mij af en toe. Ook mij

verheugde: de lente,

de verstrengelde handen, het gelukkig zijn.

---

Ik zeg dat de mens het moet zijn! 

---

Hier rust een vogel.

Een bloem.

Een viool.

Juan Gelman (Argentinië)

---

De grote leugens 

De grote leugens 

hebben helemaal geen 

korte benen 

Hun benen 

lijken slechts kort 

omdat hun armen 

zo lang zijn 

De armen 

van de grote leugens

reiken zo ver 

dat ze de waarheid 

benen kunnen geven 

of gebeenten. 

ERICH FRIED (Oostenrijk)

---

De sneeuw 

Je kwam stilletjes 

zoals de sneeuw komt 

en ’s ochtends was het hart 

helemaal wit 

en wist het niet wat te zeggen. 

---

Je hebt mij bedekt 

als het kleinste der viooltjes 

en in het gezang van de pimpelmees 

heb ik van de aarde die zieh opende 

de witte adem gevoeld 

---

Zoals de appelboom ril ik 

door jouw liefkozingen 

Hoe licht deze avond de maan is. 

RENATO FIORITO (Italië)

---

Uitbraak van hier 

Voor Paul Celan, Peter Szondi, Jean Améry, 

die niet verder wilden leven 

Het touw 

zoals gevangenen het plegen te doen, 

uit beddenlakens geknoopt 

de beddenlakens waarop ik geweend heb 

ik wikkel het rond mij 

duikerstouw 

rond mijn lijf 

ik spring naar beneden 

ik duik 

weg van de dag 

er doorheen 

duik ik op 

aan de andere kant van de aarde. 

Dáar wil ik 

vrijer ademen 

dáar wil ik een alfabet uitvinden 

van actieve lettertekens. 

HILDE DOMIN (Duitsland)

---

Bloem zoals ik ze zie 

Een bloem 

doet helemaal niets 

ze bloeit 

---

ze bidt voor niets anders 

dan voor licht 

---

ze hunkert naar niets 

ze schenkt zichzelf. 

AMARANDRA CHAKRAVORTY (India)

---

Psalm 1 

Gelukkig de mens die niet de leuzen 

van de Partij volgt 

noch deelneemt aan haar meetings 

noch met de gangsters aan tafel gaat zitten 

noch met de Generaals van de Oorlogsraad. 

Gelukkig de mens die zijn broeder niet bespiedt 

noch zijn klasgenoot verraadt. 

Gelukkig de mens 

die de commerciële publiciteit niet leest 

noch hun radio’s beluistert 

noch in hun slogans gelooft. 

hij zal als een boom zijn die bij een bron werd geplant. 

ERNESTO CARDENAL (Nicaragua)

---

Het afscheid 

Daar staat hij al, om de hoek, de ouderdom, 

als een boom zonder bladeren. Laat ons 

een ogenblik stilstaan, hier, onder de hemel, 

die de palmbomen met goud omsluiert 

en leg je band op mijn schouder. 

Laat ons het licht inademen dat verduistert 

en de afstanden vergroot: een bedrog 

dat het mededogen van een god is. Hij verguldt 

het harde afscheid van je leven. 

Je zal terug moeten keren, en opnieuw de weg 

moeten gaan door de zo geliefde wereld, 

mijn liefde en mijn stilte gaan met je mee. 

Maar nog wacht hij op de nacht: 

als daarboven het eerste hemellicht verschijnt 

zullen we afscheid nemen en zal ik gaan, alleen. 

FRANCISCO BRINES (Spanje)

---

De smeekbede van de kinderen 

“De huizen dienen niet te branden. 

Bommenwerpers dient men niet te kennen. 

De nacht dient voor de slaap te zijn. 

Het leven dient geen strafte zijn. 

De moeders

---

 dienen niet te huilen. 

Niemand dient een ander te doden.

 Iedereen zou iets moeten opbouwen. 

Daar kan men eenieder vertrouwen. 

De jongeren zouden het moeten waarmaken. 

---

De ouderen ook.” 

BERTOLT BRECHT (Duitsland)

---

Naar het kasteel van Chirel stappend 

De nevel brengt de ogen tot rust 

en doet het leven opfleuren 

in helder groen 

in glinsters van steen. 

---

Het is de trage ontdekking 

van de nabijheid. 

---

lk kijk naar het pad en wandel, 

het licht vloeit, 

in een ogenblik van eeuwigheid 

zal het weer geboren worden. 

BERNA BLANCH (Spanje)

---

Ode aan het bos 

Bedankt, bos, omdat je mij het zicht teruggaf, 

zelfs als ik mijn ogen sluit 

en mij in jouw grassen heb neergevlijd 

heeft het een manier om mij met mijn handen 

aan de wortels vast te houden 

als mijn voet geen bodem meer vindt. 

Je leerde me de angst te overwinnen 

om ’s nachts te wandelen, 

omgeven door onbekende geluiden, 

van wezens die ik niet zie 

tenzij met de ogen, 

die als kleine manen 

achter een hemel van zwarte schors verschijnen 

en die een ziel observeren 

waarvan ik me niet herinner dat ik haar had. 

PIETRO BERRA (Italië)

---

Alleen de liefde zal standhouden 

… weet je dat alleen de liefde bekwaam is stand te 

houden terwijl alles instort … 

Sergio Ramfrez 

Alleen de liefde zal standhouden 

terwijl als opgeblazen torens dagen, 

maanden en jaren neerstorten. 

Alleen de liefde zal standhouden 

stilletjes de aangestoken lamp voedend, 

het lied dat in de keel bleef steken, 

de poëzie, achtergelaten in de liefkozing van het lichaam. 

Op een dag, welke dag ook, 

zal de weg weer omkeren 

zal ik hem zien, groot in de verte, 

naar mij toekomend, 

ik zal zijn stem horen die mij roept, 

zijn ogen zien, die naar me kijken 

en ik zal weten dat de lief de standgehouden heeft 

terwijl alles instortte. 

GIOCONDA BELLI (Nicaragua)

---

Tranen 

Ze doven het vuur 

dat in je brandt 

---

Op bevel 

van een verbijsterende seconde 

rollen ze je ogen uit 

over de weg van je wangen 

---

Niemand 

kan ze tegenhouden 

---

Ze vragen 

jouw toestemming niet 

---

Betrouwbare zoutdruppels 

van je binnenste zee. 

ROSE AUSLÄNDER (Oostenrijk)

---

Starend in het wit

Sneeuw

heeft op poezenpoten

de tuin heroverd

de daken en de bomen bezet.

---

Bevroren staren

de botten je aan,

zwarte pupillen

in het wit der twijgen.

Wolfgang Bächler (Duitsland)

---

Te mogen groeien 

Een eiland uitvinden 

zo veelkleurig 

als het licht 

---

In zijn schaduw 

welkom te heten 

de aarde 

---

Haar te vragen 

ons op te nemen 

in tuinen 

---

waar wij mogen groeien 

broederlijk 

mens bij mens. 

ROSE AUSLÄNDER (Oostenrijk)

---

Opnieuw het woord 

Vanavond 

Weet ik niet hoe te schrijven. 

Is dit een nieuwe gemoedstoestand? 

Vanavond 

Hebben de woorden hoofdpijn 

Omdat ik ze moe ben. 

Vanavond 

Komt er geen enkele gedachte in mij op, 

Het papier is leeg, 

En ik wacht, wacht. 

Uit de hemel van de gedachten 

Dalen woorden neer 

En zij vullen 

De barsten van mijn ziel. 

FARIZI ARLIND (Macedonie)

---

Verkeerde weg 

Ze verkopen goederen die je niet nodig hebt 

maar je koopt ze 

ze zingen kakofonieën waarvan je niet houdt 

maar je luistert er naar 

---

Wanneer zal je luisteren 

naar het gefluister van de bloemen? 

---

Ze dringen jou hun oppervlakkige glans op 

die je graag van hen zou overnemen 

om hun gelijke te zijn 

---

Ze nemen van je hersenen alle logica af 

en je gelooft dat je er beter van wordt 

als je hen na-aapt 

---

Zou je niet eerder luisteren 

naar het kwinkeleren van de vink?

EMANUEL ALIGIZAKIS (Kreta) 

---

uit: POËZIE ZONDER GRENZEN

Een unieke bloemlezing nooit eerder in het Nederlands vertaalde moderne poëzie uit alle werelddelen – Poëzie waarvan je steeds weer en opnieuw van kan genieten.

Selectie en vertaling: Germain Droogenbroodt
Publicatie POINT – BOEKENPLAN
Isbn 9789086665198 – Prijs 22,50€ incl. btw

---

Gedichten van wereldberoemde dichters zoals Anna Achmatova, Rose Ausländer, Bertolt Brecht, Gioconda Belli, Ernesto Cardenal, Paul Celan, Juan Gelman, Günter Grass, Miguel Hernández, Roberto Juarroz, Nâzim Hikmet, Konstantin Kavafis, Czeslaw Milosz, Fernando Pessoa, Rainer Maria Rilke, Senghor Leopold Sedar, Giusseppe Ungaretti, Cesar Vallejo maar ook evengoede poëzie van hedendaagse dichters uit: Algerije, Bosnië, Brazilië, Bulgarije, China, Chile, Colombia, Cuba, Dominicaanse Republiek, Duitsland, Egypte, El Salvador, Engeland, Estland, de Filipijnen, Frankrijk, Guatemala, Ierland, Indië, Irak, Iran, Israël, Italië, Japan, Koerdistan, Korea, Kroatië, Libanon, Macedonië, Maleisië, Marokko, Mexico, Oekraïne, Oezbekistan, Oostenrijk, Palestina, Peru, Polen, Roemenië, Slovakije, Taiwan, Thailand, Tsjechië, Uruguay, VS, Zuid-Afrika, Zweden, IJsland

---

De in de uitgave “Poëzie zonder grenzen” opgenomen gedichten werden voorheen als Gedicht van de Week gepubliceerd en zijn dit jaar ook als boek in het Koerdisch en in het Roemeens verschenen. Boekpublicaties zijn ook in het Farsi, Grieks, Hindi, Maleis, Pools en IJslands gepland. 

Voor bestelling of meer informatie: elpoeta@point-editions.com Bestellen kunt u via Booxstore