Afspraak
Zij die mij gisteren na de eerste oproep
na jaren van afwezigheid weer vergezelde
omhelsde mij hartstochtelijk voor de bewakers,
trok haar vingers terug en liep weg.
Ik volgde haar. Op een hoge brug
bond ze haar korte haar vast en sprong.
Mijn leven sprong achter haar aan,
zoals de traan van een kapitein
die zijn schip ziet verdwijnen
en hij doet niets maar staart,
naar zijn afgehakte benen.
ABDUL-AZIZ JASSIM – Saudi Arabië
Vertaling Adel Khozam – Germain Droogenbroodt
uit “La lezom le” 1995
TASHLICH
Ik heb geen haken,
en ook geen netten,
om uit te werpen
in het bewegende water.
Alleen hapjes en brokjes
voor de vissen
wachtend onder de brug,
beneden in de diepten,
om ze met open mond
aan de oppervlakte de vinden.
Ik heb mijn brood
op het water gegooid
als aflossing
voor al mijn misstappen
hopend op nog een jaar,
een jaar waarin mijn zakken
leeg zullen zijn
en niets meer zullen bevatten
om te legen in de zee.
STANLEY H. BARKAN, EU
Vertaling Germain Droogenbroodt
TASHLICH
I have no hooks,
neither have I nets,
to cast down
into the moving waters.
Only small bits & pieces
for the fish
waiting under the bridge,
down in the depths,
to come with open mouths
to find upon the surface.
I have cast my bread
upon the waters
of redemption,
all my transgressions,
hoping for another year,
a year when my pockets
will be empty
and nothing more
to empty into the sea.
STANLEY H. BARKAN
Esperanza
Es invierno
el viento frío arrancó
las últimas hojas
que antes fueron refugio
y cobijo para las aves.
Tiemblan en el frío
pero todavía cantan
también ellos siguen esperando
para tiempos mejores.
Hoop
Het is winter
de kille wind heeft van de bomen
de laatste bladeren gerukt
die voorheen beschutting
en onderdak voor vogels zijn geweest.
Ze rillen in de kou
en toch fluiten ze nog
ook zij blijven hopen
op betere tijden.
Germain Droogenbroodt
Huellas
La tormenta ha amainado,
mezclados con los granos de arena
las algas en la playa
rastros de la furia
de la violencia.
Pero en otros lugares la furia no se detiene
enardecidas y destruidas la casas
ahí no hay algas
ahí hay los muertos
como huellas sangrientas
de la violencia de la guerra.
Sporen
De storm is geluwd
met de zandkorrels vermengd
de algen op het strand
sporen van het woeden
van geweld.
Maar elders houdt het woeden niet op
staan woningen in vuur en vlam
dáár liggen geen algen
dáár liggen doden
als bloederige sporen
van oorlogsgeweld.
Germain Droogenbroodt
Paloma de la paz
Está lloviendo,
lloviendo tristeza
por las víctimas inocentes,
por la destrucción de un país,
por tener que huir de la violencia asesina.
Hambrienta, sale una tórtola
del abrigo de su árbol:
como una soga
el anillo negro alrededor de su cuello.
Vredesduif
Het regent
het regent treurnis
voor onschuldige slachtoffers
voor de vernietiging van een land
voor de vlucht van moorddadig geweld
hongerig verlaat een tortelduif
de beschutting van haar boom
een strop gelijk
de zwarte ring rond haar hals.
Germain Droogenbroodt
Déspota
La noche ha invadido el amanecer
hurtándole a la paz
la preciosa luz.
Enmudecido queda el silencio
entre disparos, cañonazos
y ahogadas sirenas aullando.
Impasible ante el sufrimiento
incluso de su pueblo –
el déspota imperioso.
Despoot
De nacht heeft de dageraad overvallen
en ontvreemdt van de vrede
het kostbare licht.
De stilte verstomt
door schoten, kanongebulder
en huilende sirenes overstemd.
Onberoerd door het leed
zelfs van zijn eigen volk
de heerszuchtige despoot.
Germain Droogenbroodt
Guerra en Ucrania
Aquí los almendros están en flor
una delicia para el ojo
que ama la belleza
pronto las flores de los cítricos
esparcirán su seductor perfume
pero en otros lugares la guerra hace estragos
destrucción y sufrimiento humano
allí no florecen las flores
se asfixian en el humo
de la violencia bárbara
Oorlog in Oekraïne
De amandelbomen staan hier in bloei
een verrukking voor het oog
dat van schoonheid houdt
weldra zullen ook citrusbloesems
een verleidelijk parfum verspreiden
maar elders woedt de oorlog
ziet het oog verwoesting en menselijk leed
daar bloeien geen bloesems
ze verstikken in de rook
van barbaars geweld.
Germain Droogenbroodt
Al deze gedichten stammen uit:
Titel: De Weg van het Zijn / El Camino del Ser Auteur: Germain Droogenbroodt
230 pagina’s paperback – ISBN 9789086662876
CANTO I
It is I Altazor, the one of infinite desire
Of eternal hunger and heartbreak Flesh
worked by plows of anguish How can I
sleep while there are unknown lands inside? Issues
Mysteries that hang on my chest
I am alone
The distance from body to body
It’s as big as there is from soul to soul
Only
Only
Only
I’m alone standing at the end of the dying year
The universe breaks into waves at my feet
The planets revolve around my head
And they ruffle my hair as they pass with the wind they move
Without giving an answer that fills the abysses
Nor feel this fabulous longing that seeks in the fauna of the sky A maternal being where the heart sleeps
A bed in the shadow of the whirlwind of enigmas A
hand that caresses the beats of fever.
God diluted in nothing and everything
God everything and
nothing God in words and gestures Mental God
God breath
young god old god
putrid god
far and near
God amassed my anguish
Let’s continue cultivating the lands of error in the brain
Let’s continue cultivating the truthful lands in the chest
let’s keep going
Always the same as yesterday tomorrow and then and after
No
It just can’t be. Let’s change our luck Let’s burn
our flesh in the eyes of dawn
twenty
Let us drink the timid lucidity of death. The
polar lucidity of death.
Vicente Huidobro
(Altazor, Canto I)
EL ESPEJO DE AGUA
Mi espejo, corriente por las noches,
Se hace arroyo y se aleja de mi cuarto.
Mi espejo, más profundo que el orbe
Donde todos los cisnes se ahogaron.
Es un estanque verde en la muralla
Yen medio duerme tu desnudez anclada.
Sobre sus olas, bajo cielos sonámbulos,
Mis ensueños se alejan como barcos.
De pie en la popa siempre me veréis cantando.
Una rosa secreta se hincha en mi pecho
Y un ruiseñor ebrio aletea en mi dedo.
THE WATERMIRROR
My mirror, current through the nights,
Becomes a stream and moves off from my room.
My mirror, deeper than the world
Where all the swans drowned.
It is a green pool on a rampart
And in it your anchored nakedness sleeps
Above its waves, under sleepwalking skies,
My dreams move off like ships.
Standing on the poop you’ll always see me singing.
A secret rose swells in my chest
And a drunken nightingale flutters on my finger.
Vicente Huidobro
uit: Huidobro, Vicente, Selected Poems. Edited by Tony Frazer. Translated by Michael Smith & Luis Ingelmo, Eliot Weinberger, Tony Frazer, Bristol 2019, (Shearsman Books)
Zelf
En als we ons zelf
nu eens achterlieten?
Daar gaat het, zonder groeten,
mokkend en tobbend
op zoek naar iets beters.
Het kijkt niet eens om.
En wij?
Wij moeten eerst wennen
aan dit stralende landschap
van vroeger en later,
van lichtende tijd
zonder nu.
Cees Nooteboom
Aas
Poëzie kan nooit over mij gaan,
noch ik over poëzie
Ik ben alleen, het gedicht is alleen,
en de rest is van wormen.
lk stond aan de straten waar de woorden wonen,
boeken, brieven, berichten,
en wachtte.
lk heb altijd gewacht.
De woorden, in lichte of duistere vormen
veranderden mij in een duister of lichter iemand.
Gedichten passeerden mij
en herkenden zichzelf als een ding.
lk kon het zien en me zien.
Nooit komt er een einde aan deze verslaving.
Eskaders gedichten zijn op zoek naar bun dichters.
Ze dwalen zonder commando door het grote district van de
woorden
en verwachten het aas van hun volmaakte ,
gesloten, gedichte, gemaakte
en onaantastbare
vorm.
Cees Nooteboom
Sneeuw
Alsof het in jouw hoofd niet sneeuwt!
Alsof ook bij jou de herinnering
er niet als sneeuw uitziet, sneeuwend
omlaag valt op alles,
en alles vervormt.
Een gedachte aan ons d
aalt over het vroeger zo zonnige landschap.
Die tweemaal zachtglooiende heuvel, ginds,
in de bocht, bij die palmen,
dat zijn onze personen.
Zij liggen daar goed op het strand.
Boeken van ijs, sigaretten van sneeuw,
twee overgebleven toeristen
in de verleiding van ijsland,
geblakerd in licht van kristal.
Zo vergeten wij ons
en vallen, wit en geluidloos,
over alles van eerdere tijden,
wij dwarrelen, zwevend en dansend,
over het wit van iets niet.
Cees Nooteboom
Rollende stenen
Hij begon zijn leven in de zomer,
gedachten en herinneringen.
Al bij het tuinhek kwam hij een echtpaar tegen
met een hoed en een zeis.
Dromen, rollende stenen onder zijn voeten.
Op zijn verterende schommel
wacht hij op de nacht
dat het in de zomer zal sneeuwen
en dan sneeuwt het.
Voor de zwarte zon ontbinden de zachtblauwe wolken,
de vaders verlaten hun huizen
op jacht naar een zoon
de moeders vermoorden hun dochters
en likken de as uit het vuur
dat hoger en hoger moet branden.
Zo winters was het nog nooit
weten de wijzen.
De wezels en marters bevriezen in het veld,
de meidoorn bloeit,
de smeltende schepen weven hun zeilen
langs hoog gaande rozen.
Hoe kan hij het ooit vergeten,
de onweerstaanbare wellust van het koren
waarin de zeis kermt en tekeergaat
tussen de bevroren handen
van de man met de hoed
en de vrouw zonder ogen?
De liefde is de dood, de kou
is de zomer, alleen hij
is zichzelf.
Cees Nooteboom
uit: Nooteboom, Cees, Zo worden jaren tijd. Gedichten [2022-1955], Amsterdam 2023, (De Bezige Bij)
VOLMAAKT
aan het eind van een volmaakte dag
laten kleine mensen op jacht naar liefde
littekens achter in schemer
er moet volmaakte slaap bestaan
waarin engelen zorgdragen
voor bloeiende voorrechten
pas na volmaakte misdaad
lopen klokken gelijk
rijden treinen
volmaakte vlam in barnsteen
omringd door oorlogsgasten
die zich warmen
stilte valt, de maan rijst, volmaakt
een pillendraaier bereidt
zeer giftige tijd
Bei Dao
Vertaling Maghiel van Crevel
Di morte certo
Di morte certo, ma non già dell’ ora;
la vita è breve, e poco me n’avanza;
diletta al senso è non però la stanza
a l’alma, che mi priega pur ch’i’ mora.
Il mondo è cieco, e ‘l tristo esempio ancora
vince e sommerge ogni prefetta usanza;
spent’ è la luce, e seco ogni baldanza;
trionfa il falso, e ‘l ver non surge fora.
Deh quando fie, Signor, quel che s’aspetta
per chi ti crede? Ch’ ogni troppo indugio
tronca la speme, el’ alma fa mortale.
Che val che tanto lume altrui prometta,
s’ anzi vien morte, e senz’ alcun refugio
ferma per sempre in che stato altri assale?
Michelangelo Buonarroti
Waiting for death
My death must come; but when, I do not know:
Life’s short, and little life remains for me:
Fain would my flesh abide; my soul would flee
Heavenward, for still she calls on me to go.
Blind is the world; and evil here below
O’erwhelms and triumphs over honesty:
The light is quenched; quenched too is bravery:
Lies reign, and truth hath ceased her face to show.
When will that day dawn, Lord, for which he waits
Who trusts in Thee? Lo, this prolonged delay
Destroys all hope and robs the soul of life.
Why streams the light from those celestial gates,
If death prevent the day of grace, and stay
Our souls for ever in the toils of strife?
translation: John Addington Symonds
PSALM 15 (16)
And I told him:
there is no happiness for me outside of you!
I do not worship movie stars or political
leaders and I do not
worship dictators
We are not subscribed to their newspapers
or registered in their parties,
nor do we speak with
slogans or follow their slogans.
We don’t listen to their programs
or believe their ads
We do not dress in their fashions or
buy their products
We are not members of their clubs nor do we eat in their restaurants.
I do not envy the menu of your banquets, I
will not drink your bloody libations!
The Lord is my plot of land in the Promised Land
I was lucky to have beautiful land
in the agrarian division of the Promised Land
You are always in front of me
and all my glands jump for joy
Even at night while I sleep
and even in the subconscious I bless you!
Ernesto Cardinal
La poesía es un arma cargada de futuro
Cuando ya nada se espera personalmente exaltante,
mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia,
fieramente existiendo, ciegamente afirmando,
como un pulso que golpea las.tinieblas,
cuando se miran de frente
los vertiginosos ojos claros de la muerte,
se dicen las verdades:
las bárbaras, terribles, amorosas crueldades :
Se dicen los poemas
que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados,
piden ser, piden ritmo,
piden ley para aquello que sienten excesivo.
Con la velocidad del instinto,
con el rayo del prodigio,
como mágica evidencia, lo real se nos convierte
en lo idéntico a si mismo.
Poesía para el pobre, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que exigimos trece veces por minuto
para ser y en tanto somos dar un si que glorifica.
Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
decir que somos quien somos,
nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
Estamos tocando el fondo.
Maldigo la poesía concebida como un lujo
cultural por los neutrales
que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta
mancharse.
Hago mías las faltas. Siento en mi a cuantos sufren,
y canto respirando.
Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
personales, me ensancho.
Quiero daros vida, provocar nuevos actos,
y calculo por eso, con técnica, qué puedo.
Me siento un ingeniero del verso y un obrero
que trabaja con otros a Espana en sus aceros.
Tal es mi poesia: Poesía-herramienta
a la vez que latido de lo unánime y ciego.
Tal es, arma cargada de futuro expansivo
con que te apunto al pecho.
No es una poesía go ta a gota pensada.
No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
Es algo como el aire que todos respiramos,
y es el canto que espacia cuanto dentro lIevamos.
Son palabras que todos repetimos sintiendo
como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
Son lo más necesario: Lo que no tiene nombre.
Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos.
Cantos iberos (1954), 1955
GABRIEL CELAYA
Das Gedicht ist eine Waffe, mit Zukunft geladen
Wenn man für sich selber schon nichts Erregendes mehr
erwartet,
aber man rührt sich noch, und man lebt immer bewusster,
lebt wild vor sich hin, sagt blind ja zu allem,
wie ein Herzschlag, der auf die Finsternis einschlägt,
wenn man dem Tod in die schwindelerregenden,
hellen Augen schaut,
dann werden die Wahrheiten ausgesprochen,
die barbarischen, schrecklichen, zärtlichen
Grausamkeiten:
Dann werden die Gedichte hergesagt,
die die Lungen all jener weiten, die halb erstickt,
nach Sein, nach Rhythmus verlangen,
nach Ordnung für das, was sie als Übergriff empfinden.
Mit der Raschheit des Instinkts,
mit dem Blitz des Wunders,
wie in magischer Offenbarung, wird das Wirkliche
mit sich selber eins.
Gedichte für die Armen, Gedichte so notwendig
wie das tägliche Brot,
wie die Luft, die wir dreizehn Mal je Minute brauchen 20
dies um zu sein und im Sein ein verherrlichendes Ja zu
sagen.
Da wir in Schüben leb en, da man uns kaum erlaubt
zu sagen, dass wir sind, wer wir sind,
kann unser Gesang nicht straflos blosser Zierat sein.
Wir sind auf Grund gestossen.
Ich verfluche die Dichtung geschaffen
als Luxuskultur von den Lauen,
die ihre Hände in Unschuld waschen, sich aus allem
raushalten und verschwinden.
Ich verfluche die Dichtung eines jeden, der nicht Stellung
bezieht, auch wenn er sich dabei beschmutzt.
Die Fehler nehm ich auf mich. Ich fühle in mir alle, die
leiden,
und ich singe wie ich atme.
Ich singe, und singe, und da ich auch jenseits meiner
eigenen
Leiden singe, gelang ich über mich hinaus.
Ich will euch Leben einhauchen, will neue Taten
hervorrufen
und berechne deshalb, mit Sachkenntnis, was ich vermag.
Ich betrachte mich als Ingenieur des Verses und als
Arbeiter,
der mit andern zusammen an Spaniens Gerüst arbeitet.
Das ist meine Poesie: Werkzeug-Poesie
und gleichzeitig das Pulsen blinden Einverständnisses.
Das ist sie: eine mit dem Streugeschoss der Zukunft
geladene Waffe,
mit der ich auf deine Brust ziele.
Es ist keine Poesie, die Tropfen durch Tropfen
durchdacht wurde.
Nichts Schönes. Nicht eine ausgereifte Frucht.
Etwas wie die Luft, die wir alle atmen,
wie der Gesang, der all das hinstreut, was wir in uns
tragen.
Es sind die Wörter, die wir alle immer wieder brauchen
und die wir
als eigene empfinden und die weit reichen. Sie meinen
mehr, als sie sagen.
Sie sind das Allernotwendigste: das was keinen Namen
hat.
Schreie sind es zum Himmel, und auf der Erde Taten.
Deutsch von G. Stocker
Informe
Se han estudiado todos los datos del probierna.
Se han hecho mil diez fotos. Se han tornado medidas
dellugar del suceso y cuanto le rodea.
Se han aplicado al rea las técnicas modernas,
sin peligro de vida, con médica asistencia.
Después, previo el permiso, se ha machacado el cráneo,
pues algo debe haber que sigue alli secreto.
No se ha encontrado nada que valiera la pena
para hacer racional elsupuesto misterio
aunque se ha recurrido alo pluscuamperfecto.
Pero no hay criminal que no acabe gritando.
Vamos a examinar a su madre y a sus hijos
de un modo humanitario aséptico-anestésico.
Se trata de estudiar, porque es fundamental,
cómo pueden surgir monstruos tan disconformes
como éste que estudiamos, no del todo anormal.
Hay que estudiar a fondo a su madre, y salvar
si es posible a sus hijos, operando en directo
esos tiernos cerebros, quizás aún corregibles.
Es una gran empresa superoccidental
que ejercemos en nombre de la Humanidad.
Lo que faltaba, 1967
GABRIEL CELAYA
Bericht
Es wurde allen Angaben zur Sache nachgegangen.
Es wurden tausendundzehn Fotos gemacht. Es wurden
sowohl
der Ort des Geschehens als auch die ganze Umgebung
ausgemessen.
Es wurden zur Behandlung des Angeklagten die
modernsten Apparate eingesetzt,
ohne Gefahr für sein Leben, unter ärztlicher Betreuung.
Sodann, nach eingeholter Erlaubnis, wurde die
Schädeldecke aufgeschlagen,
denn irgendwas muss es doch geben, das dort drin
versteckt ist.
Man fand nichts, was dazu beigetragen hätte,
das erwartete Geheimnis verständlich zu machen,
obwohl man zu den ausgefeiltesten Methoden griff.
Ausser diesem: Irgendwann schreit jeder Verbrecher seine
Wahrheit hinaus.
Wir werden nun seine Mutter und seine Kinder
untersuchen,
und zwar auf humanitär-aseptisch-anästhetische Weise.
Es geht nämlich darum – und das ist äusserst wichtig
herauszufinden, wie solche unzufriedenen Monster
wie dieses, das wir untersuchen -nicht im geringsten
abnormal -, überhaupt entstehen können.
Man muss seine Mutter aufs gründlichste analysieren und,
wenn möglich,
seine Kinder retten, indem man an ihrem zarten Gehirn,
das vielleicht noch zu retten ist, herumoperiert.
Es ist dies ein grandioses, ein superabendländisches
Unterfangen,
das wir durchführen im Namen der Menschheit.
Deutsch von Guido Stocker
KEERPUNT
De vele veranderingen in het verleden,
ons zuchten tijdens het afscheid;
tien jaar lang wist geen enkel bericht
onze werelden opnieuw te binden
gouden schalen op een altaar van sandelhout
-is alles goed met jou?
een stenen hut, een meditatiekussen
-precies het juiste voor mij
het warme licht van de lentezon
moet de sneeuw op mijn slapen nog smelten;
pas als het droomspel verbroken wordt
ontvouwt zich in mij zijn heldere zin
vaak was jij daarin aanwezig
en bemoedigde mij op mijn droomtocht,
maar wanneer ik nu achter me kijk:
is daar iemand, op die Weidse Vlakten?
Baochi Jizang
(17e eeuwse vrouwelijke Zen-meester)
La pioggia nel pineto
Taci. Su le soglie
del bosco non odo
parole che dici
umane; ma odo
parole più nuove
che parlano gocciole e foglie
lontane.
Ascolta. Piove
dalle nuvole sparse.
Piove su le tamerici
salmastre ed arse,
piove su i pini
scagliosi ed irti,
piove su i mirti
divini,
su le ginestre fulgenti
di fiori accolti,
su i ginepri folti
di coccole aulenti,
piove su i nostri volti
silvani,
piove su le nostre mani
ignude,
su i nostri vestimenti
leggieri,
su i freschi pensieri
che l’anima schiude
novella,
su la favola bella
che ieri
t’illuse, che oggi m’illude,
o Ermione.
Odi? La pioggia cade
su la solitaria
verdura
con un crepitío che dura
e varia nell’aria
secondo le fronde
più rade, men rade.
Ascolta. Risponde
al pianto il canto
delle cicale
che il pianto australe
non impaura,
nè il ciel cinerino.
E il pino
ha un suono, e il mirto
altro suono, e il ginepro
altro ancóra, stromenti
diversi
sotto innumerevoli dita.
E immersi
noi siam nello spirto
silvestre,
d’arborea vita viventi;
e il tuo volto ebro
è molle di pioggia
come una foglia,
e le tue chiome
auliscono come
le chiare ginestre,
o creatura terrestre
che hai nome
Ermione.
Ascolta, ascolta. L’accordo
delle aeree cicale
a poco a poco
più sordo
si fa sotto il pianto
che cresce;
ma un canto vi si mesce
più roco
che di laggiù sale,
dall’umida ombra remota.
Più sordo e più fioco
s’allenta, si spegne.
Sola una nota
ancor trema, si spegne,
risorge, trema, si spegne.
Non s’ode voce del mare.
Or s’ode su tutta la fronda
crosciare
l’argentea pioggia
che monda,
il croscio che varia
secondo la fronda
più folta, men folta.
Ascolta.
La figlia dell’aria
è muta; ma la figlia
del limo lontana,
la rana,
canta nell’ombra più fonda,
chi sa dove, chi sa dove!
E piove su le tue ciglia,
Ermione.
Piove su le tue ciglia nere
sìche par tu pianga
ma di piacere; non bianca
ma quasi fatta virente,
par da scorza tu esca.
E tutta la vita è in noi fresca
aulente,
il cuor nel petto è come pesca
intatta,
tra le pàlpebre gli occhi
son come polle tra l’erbe,
i denti negli alvèoli
con come mandorle acerbe.
E andiam di fratta in fratta,
or congiunti or disciolti
(e il verde vigor rude
ci allaccia i mallèoli
c’intrica i ginocchi)
chi sa dove, chi sa dove!
E piove su i nostri vólti
silvani,
piove su le nostre mani
ignude,
su i nostri vestimenti
leggieri,
su i freschi pensieri
che l’anima schiude
novella,
su la favola bella
che ieri
m’illuse, che oggi t’illude,
o Ermione.
Gabriele D’Annunzio
Der Regen im Pinienhain
Schweige.
Auf der Schwelle
des Waldes höre ich
die menschlichen Worte nicht,
die du sagst. Aber ich höre neue Worte;
die von weit entfernten Tropfen und Blättern erzählen.
Höre.
Es regnet aus zerrissenen Wolken.
Es regnet auf salzige, trockene Tamarisken,
Es regnet auf die schuppigen und stacheligen Pinien;
Es regnet auf die göttliche Myrthe,
auf die unzähligen Blüten des leuchtenden Ginsters,
auf Wacholder voller duftenden Beeren,
Es regnet auf unsere waldesgleichen Gesichter,
Es regnet auf unsere bloßen Hände,
auf unser leichtes Gewand,
auf die reinen Gedanken,
die den neuen Geist erwachen lassen,
auf das schöne Märchen,
das gestern dich verzauberte,
das heute mich verzaubert.
Oh Ermione.
Hörst du?
Der Regen fällt,
auf das verlassene Grün,
Mit einem endlosen, wechselnden Plätschern in der Luft,
je nachdem ob das Laub dichter ist
oder weniger dicht.
Höre.
Es antwortet auf den Regen der Gesang
der Zikaden, die sich weder durch südliches Rauschen
noch durch den grauen Himmel abschrecken lassen.
Und die Pinie erklingt
und die Myrte erklingt anders
und der Wacholder wieder anders,
verschiedene Instrumente
unter unzähligen Fingerschlägen.
Und verschlungen sind wir im Waldgeist,
eines Baumes gleich lebend;
Und dein nasses Gesicht
gleicht einem von Regentropfen
bespicktem Blatt,
und deine Haare verbreiten den Duft leuchtendes Ginsters,
ich du Nymphe des Waldes,
die du den Namen Ermione trägst
Höre, höre.
Der Ton der luftigen Zikaden
wird nach und nach dumpfer
unter heftigerem Regen;
aber ein Gesang mischt sich ein
der rauer ist und von dort hinten kommt,
aus feuchten verborgenen Schatten.
Dumpfer und schwächer werdend
verklingt er.
Nur eine Note
schwingt noch und verklingt,
blüht wieder auf, schwingt und verklingt.
Man hört das Rauschen der Wellen nicht.
Jetzt hört man auf allen Blättern
den silbernen Regen prasseln, der wäscht,
und das Prasse ln das sich im dichter
oder weniger dichten Laub verändert.
Höre.
Die Tochter der Lüfte schweigt, die Tochter der Erde jedoch,
die Unke, singt im entfernten Schatten!
Wo nur – wo?
Und der Regen fällt auf deine Wimpern,
Ermione!
Er benetzt deine schwarzen Wimpern,
als weintest du aus Freude;
einem Baum entsprungen scheinst du.
Und das ganze Leben in uns ist jung und frisch,
und das Herz wie eine unberührte Frucht,
deine Augen gleichen Quellen in der Wiese,
deine Zähne bitt’ren Mandeln.
Eng umschlungen oder gelöst
wandeln wir durch das Dickicht.
Fast umschlingt das kräft’ge Grün uns’re Knöchel,
rankt sich um uns’re Knie
wo nur – wo?
Es regnet auf unsere waldesgleichen Gesichter,
es regnet auf unsere bloßen Hände,
auf unser leichtes Gewand,
auf die reinen Gedanken,
die den neuen Geist erwachen lassen,
auf das schöne Märchen,
das gestern dich verzauberte,
das heute mich verzaubert.
Oh Ermione.
Hooien
Zeis kapte de wortel, achterwaarts de tijd in gerold
de oppers, ronde hutten vierkant verankerd onder doek,
als mutsdragende, gezichtloze vrouwen.
Doddegras en dravik gemaaid op het laatst,
voor rijkere oogst, geruiterd, in zonlicht gespreid, gekeerd.
En hier, op bevroren grond, grote balen hooi
losgehakt, luzerne, haver verweven met klaver, gestoken
uit het ingekuild voer voor de paarden.
Al die jaren keken we hoe ze graasden.
Hartbrekend nu, zo’n symmetrie
als ons aardse huis bewaarde, –
dat jij of ik ooit de windwal zou overgaan
van een veld rijp voor het hooien, een van ons zoekgeraakt,
reikend uitkijkend tot ten slotte op het leeggeharkte veld
niets was te zien dan de korrels, cirkelende kraaien,
stoppels en stenen, zo’n schrille mist de menigte schimmen
die sleepten met manden van rijshout –
snoerden, tot hun vingers bloedden – het hoofd gebogen
naar de lege hulzen, als doornen gevoeld onder de voet.
Ik wil de dood passen om je te vinden, een lang hemd gemaakt van grassen
in de oogsttijd, vroeg, de losse halmen drogend in de schelf,
of gebreid van bergen rolklaver, hoe groener gesneden hoe lichter geperst,
opgetast in de windbesnaarde zolders van winterschuren,
of hier verstrooid in bijna-voorjaar,
het laatste ervan, mijn handschoen geklemd om wat buiten de heining valt,
onder latten door geschopt om de fokmerries te voeden.
Ik heb gelegen dwars over het kropaargras op je graf,
de diepte ruikend die jou bewaart, proevend sneeuw,
iets uit mij was weggegaan, verboden, verder weg dan vogelzang
of blikveld, mantel, alledaags, die de levenden dragen,
akkerviooltjes heb ik er geschampt, vuurgroen mos gestreeld
dat heel de winter gloeit, zich vastklampt aan de steen,
en daar geslapen boven op je, zoals we vroeger zeiden,
stervensleugen, waar je ook heengaat, ik ga met je mee.
Ik heb je ijskorst opgelikt, je dooi,
seizoen van wilde bloemen, seizoen van bladval,
zo nabij als ik je komen kan hier op een bed van stro.
Deborah Digges
Vertaling Anneke Brassinga
Bezem
Meer dan mijn zestien gehuurde huizen en hun zowat tachtig kamers,
gesteund door funderingen van steen of schuimbeton,
meestal op het noorden, met onbruikbare kelders,
smeedijzeren hekken aan het trottoir,
aftandse zwarte brievenbussen –
adelaars door de borst gespietst, aan het gebouw vast –
of staand als vuurtorens
een eindje van het bordes, duizend mijl landinwaarts
of zo dicht aan zee dat de zeemeeuwen
’s ochtends de sportvelden bezetten waar ik langskwam
in dit of een ander werelddeel
als ik mijn zoons naar hun school of trein bracht –
meer dan de keukendeurposten waarin gekerfd staat hoe
ze groeiden, eerst de een dan de ander op hun verjaardag
met de rug tegen een muur, bijna op de tenen –
en meer dan de liniaal
die ik over hun schedeldak hield
waar het haar van de oudste, bruin als het mijne,
of dat van de jongste, blond als zijn vader, een welig dek
had gelegd over wat ooit het plekje hoofdhuid was
waar ik voelde, als ze sliepen, of hun hart nog klopte –
meer dan de hoogte waar, hier in dit huis,
de merktekens stopten als een trap naar de begane grand,
en zij de wereld in liepen,
getergd, ongetwijfeld, door de geest van de man, hun vader,
en de mannen die probeerden hun vader te zijn,
te vaderen over hun verwildering –
en meer zelfs dan de hoge schuiframen
en de zijwaarts opengaande ramen
waardoorheen ik naar hen uitkeek, de ogen soms toegeknepen,
en soms turend door mijn handen, tegen het koude glas gerond,
of ik in het donker mijn mannen aan zag komen,
terwijl mijn adem me het zicht benam,
de eerstgeborene, zeker de man met wie ik zou zijn getrouwd,
de ander ikzelf, in zijn mannenlichaam –
meer dan de opengelaten deuren en de krakende treden,
de opengeslagen boeken, als spiegels op de vloer,
en de gootsteen waar we ons gezicht wasten
en de bedden waarboven onze drievuldige dromen botsten,
heb ik de bezem liefgehad, die ik ter hand nam
als ik de drempel overging en weer begon;
waar ik de twijgen van versleet,
waar ik de stok van kon gebruiken om een boom te rechten, of hem brak
over de knie, om er het eerste wintervuur mee te stoken,
of het vuur op te porren,
de bezem, met een steel van vurenhout of bitternoot,
met een rokje van berkenrijs en heide,
dat zich opoffert als nestmateriaal,
de boog volgt van de evenaar
in de hoek, als onze blik zover zou reiken,
of een scheiding opzij heeft, zoals mijn haar.
Ooit heb ik me afgevraagd: wanneer was ik gelukkig?
Ik stand te kijken naar een februarilucht.
Wanneer omhelsde me het licht, verzette ik me niet?
Er kwam toen een beeld
van mijzelf in een deuropening, bezem in de hand,
zeezand naar buiten vegend, zout, roet,
stuifmeel en dennennaalden, restant van decemberblad,
en metselwespen, nachtvlinders, vliegen tot wafels geplet,
en van de lente de eerste zaadhulzen,
en dan de laatste pluimen als dons, en rode kiemblaadjes
als herfstlover – zoveel blaadjes –
de aarde naar buiten vegend die de jongens inliepen
na het begraven van weer een dier in de nieuwe achtertuin –
de bezem die de spinnenwebben heel liet,
voorzichtig eromheen ging,
en voorzichtig als ik met de bezem danste,
opdat niemand het zou zien,
en als ik op de vloer inhakte
met de bezem als een bijl, de steel door glas heen ramde
alsof het huis in brand stand en ik van board moest,
huilend om de ontrouw van een man of om mijn eigen ontrouw –
en zo werd de bezem een roeiriem
die wateren kliefde, kiel en mast, of een werveling,
rond en rond op het achtergazon,
een soort kompas terwijl in het waas van de tegenbeweging
de bossen bezems werden, bijeengekomen
als toeschouwers, of voorouders.
Ik dacht dat ik hier oud kon warden,
veilig te midden van de geesten, elk verwelkomd,
ja, voorgoed terugverwelkomd, in dit huis, deze kamers
waar ik op handen en knieën zonk en met mijn haren heb geveegd
over de brede gebruinde ruggen van mijn twee zoons,
en mijn haren over jou heen heb geveegd, zwaaiend mijn hoofd,
verloren in de beweging,
verloren deinend op en neer over de voile lengte van je lichaam,
mijn haren verstrengeld in jouw haren,
onze haren samengeklit van zweet en vocht en zaad,
verloren deinend, ruikend jou,
ruikend jouw gonzen,
verdwenen in de beweging, heen en weer, vegend.
Deborah Digges
Vertaling Anneke Brassinga
Ángelus
Sentado en el columpio
el ángelus dormita
Enmudecen los astros y los frutos
Y los hombres heridos
pasean sus surtidores
como delfines líricos
Otros más agobiados
con los ríos al hombro
peregrinan sin llamar en las posadas
La vida es un único verso interminable
Olvido
Nadie llegó a su fin
Nadie sabe que el cielo es un jardín
El ángelus ha fallecido
Con la guadaña ensangrentada
un segador cantando se alejaba
Gerardo Diego
Imagen (1918-21), 1922
Angelus
Es verstummen die Sterne und die Früchte
Rittlings auf der Schaukel
döst der Angelus
Und die verletzen Menschen
führen ihren Springquell spazieren
wie lyrische Delphine
Ander schwerer bedrückte
mit den Flüssen im Schlepp
pilgern und pochen an keiner Herberge
Das Leben ist ein einziger endloser Vers
Niemand kam je an sein Ziel
Niemand weiss dass der Himmel ein Blumenspiel
Vergessen
Der Angelus ist verstorben
Mit der Sense blutig rot
zog ein Schnitter singend davon
Deutsch von Gustav Siebenmann
uit: Spanische Lyrik des 20. Jahrhunderts. Spanisch/Deutsch. Ausgewählt, kommentiert und herausgegeben von Gustav Siebenmann und José Mauel López, Stuttgart 1985, (Reclam)
Hart boven Hard
In rusteloos jagen versteend. Om hen beweegt
de wind, maar waar hij gaat kunnen zij niet
langer volgen. Zij hebben de tijd afgebonden,
de toekomst gedicht met het wereldbeeld
van een aarde verkocht aan ik, het ijkgewicht
om van mens en dier de meerwaarde af te schrapen.
Op die manier wegen zij met de dag zwaarder
en horen niet hoe in de wind iets begint,
iets jongs en fris dat door de muren zingt,
vermoeide stemmen optilt uit de slaap
en opspant tot een nieuw geluid.
Versteend in zijn kantoor hoort men de lente niet.
De tijd, die men dacht af te sluiten, loopt
op straat en vindt, hart boven hard,
de toekomst uit.
Charles Ducal
Tijd brengt…
Tijd brengt geen troost – het was een leugen
te beweren dat de tijd mijn wonden helen zou!
Ik mis hem, als het snikken klinkt van regen;
ik smacht naar hem bij ’t krimpen van het tij.
De oude sneeuw smelt weg van iedere helling,
in alle lanen is verbrand het afgevallen blad,
maar bittere, voorbije liefde blijft op ’t hart
loodzware last, van onverzachte oude kwelling.
Er zijn zovele plekken die ik mijden moet;
waar alles vol is van herinnering aan hem.
En als ik opgelucht een stille plek betreed
die hem niet kent, die van zijn glans niet weet,
dan zeg ik: ‘Niets wat aan hem nu denken doet!’
en sta verslagen, door herinn’ring weer beklemd.
Edna St. Vincent Millay
vertaling Anneke Brassinga
Zonnig zal mijn graf zijn, stil
en vol van rijke gloed.
De oneindige ruimte waar stormen bedaren,
boven de klippen van thuis.
Ik zal niet verrijzen, waarom
ook zou ik beter leven dan ik al deed?
Wat mensen dood hebben genoemd
is voor mij de dood niet.
Ik zal mezelf in vele harten verspreiden,
en leven in menig leven.
Van hetgeen me nu donker lijkt,
zal alleen het mooie overleven.
Josip Pupačić
mystiek & filosofie 