Poëzie Droogenbroodt e.a.

---

Loyaliteit

Ik zal je altijd trouw blijven, boom!
Als we hier op een dag niet meer zijn,
zal ik een regel worden,
en word jij een pagina
we zullen elkaar ontmoeten
en toegewijd zijn,
ik als gedicht,
jij als een witte pagina
en zo zullen we elkaar omhelzen.

Armenuhi Sisyan, Armenië

Vertaling Germain Droogenbroodt

---

---

Vuur

Het vuur zal wraak nemen,
na het verschroeien van de aarde
zal het een getemde, gekooide tijger worden
om het half vervallen krot aan te steken,
een eenzame kaars,
om brood te bakken in een metalen pan
geplaatst op twee stenen
de eerste herbruikte buitenoven
door zweet doordrenkte liefdeskledij
die op de wasdraad te drogen hangt
 
Het vuur zal wraak nemen
na het verschroeien van de aarde
om de redder te worden,
een oude mythologische heilige,
afgebeeld in iconen
een statische rots, als standbeeld bewaard
in de eindeloosheid van de tijd.

Manolis, Griekenland (1947)

Vertaling Germain Droogenbroodt

---

Inscriptie

Zeg me
waarin
graveer ik
je naam?
In de hemel?

Die is te hoog
in de wolken?
Die zijn te vluchtig
In de boom
die geveld en verbrand wordt?
In het water

dat alles wegspoelt?
In de aarde
die men vertrapt
en waarin alleen
de doden liggen?
Zeg me
waarin
graveer ik
je naam?
In mij
en in mij
en steeds dieper
in mij.
 

Erich Fried, Oostenrijk (1921 – 1988)

Vertaling Germain Droogenbroodt
Uit: Het gevleugelde woord deel 2, POINT – Boekenplan

---

---

Het is de nachtvlinder

 
Het is de nachtvlinder die zijn groengouden
drakenlichaam tegen de lampenkap start,
eigenzinnig en blind
klopt hij aan.

Het is de molenbeek die haar water
naar het houten tralierooster drijft
door de weiden, het is de wind in de linde
voor het venster die begint te praten
zoals water tussen stenen, bergaf.

Het is het bos dat dichter komt
zoals de wolken uit het zwarte gebergte
en die glimwormen dooft,
nog voor het regent.

Het is de eerste bliksem die in het dal
zijn fakkel naar de schuren werpt.
Alles is blind en wild
en stort zich op de aarde.
Het is alleen de liefde die bij onweer
niet alleen zichzelf volgt,
blindelings.

Het is alleen de liefde.

Een gedicht van Gerhard Fritsch uit Oostenrijk.
Uit: Het gevleugelde woord deel 2 – POINT-Boekenplan

---

In onze kindertijd
waren oude mensen dertig jaar oud
een plas was een oceaan
de dood effen en vlak
bestond niet

later, als jongeren,
vonden wij mensen op hun veertigste oud
een vijver was een oceaan
de dood slechts
een woord

en toen we huwden
waren ouderlingen zo’n vijftig jaar oud
een meer was een oceaan
en de dood was de dood
van de anderen

nu, door de ervaring geleerd
kreeg de waarheid haar gewicht
de oceaan is uiteindelijk de oceaan
maar de dood begint
onze dood te worden

MARIO BENEDETTI, Uruguay (1920 – 2009)

Vertaling Germain Droogenbroodt

---

Tijdverdrijf

5

Ik weet niet of je van me hield: ik hield van jou
en dat was alles, en dat was genoeg, en de dagen
maakten voor mij tederste hoeken.

Ik hield van jou met de uren en met de droom,
en bezong je, en jij ging voorbij, en het werd april
en door jou kende ik de verwondering van mijn vlees.

Ja, ik hield van jou, traag en doof.
Zoals verwelkte dingen van elkander houden.
Zoals men de taal der afwezigheid leert.
 

Een gedicht van Joan Fuster i Ortells, Spanje
Uit: Het gevleugelde woord deel 1 – POINT-Boekenplan

---

GLOED

Met het goud van de sterren
de nacht ontschaduwen

de stilte herstellen
met woorden van licht

de tijd niet als verlies
of voorbijheid ervaren

maar van ieder ogenblik
de efemere gloed.

Germain Droogenbroodt (1944)

uit: De onrust van het woord – La inquietud de la palabra 
POINT Editions, Boekenplan 2021,

---

Vergeet nooit


Vergeet nooit
de kale berg die vorige lente herleefde
met golven van rode azalea’s
opbarstend uit stroken sneeuw
en achter de verrijzende berg
de hemel

Vergeet nooit
de bulderende waterval
en oprijzend uit het midden van de waterval
de sterke jonge bamboe

Na in ketens weggevoerd te zijn geweest
nadat de lange, lange beproeving voorbij was
lang nadat alle anderen het vergeten zijn
is ze plots weer aan mijn zij
de aanwezigheid van vrienden.

KIM Chi-ha, Zuid-Korea (1941)

Vertaling uit het Engels van Germain Droogenbroodt
uit “Het Gevleugelde Woord”, Deel I , POINT Boekenplan

---

Afscheid

voor Staf

Als de horizon voor het oog
niet meer verder reikt dan de nacht
en zelfs de nacht ontdaan is
van maan- en sterrenlicht
dan is de hoop een leegte
die geen bodem kent.

Germain Droogenbroodt

---

Vredige ochtend in de Himalaya ‘s

Het lijkt 
alsof de voorbije nacht 
iedere dorst heeft gelaafd

de dag breekt aan met licht 
en vogelstemmen 
vreemd aan het oor

in de verte 
de weifelklank van een rietfluit

een ochtendgebed 
voor Shiva, voor Boeddha 
of voor welke godheid ook

zo vredig lijkt deze ochtend 
als vond na al die eeuwen 
het mensdom eindelijk vrede 
eindelijk rust.

Germain Droogenbroodt

Uit: “In de stroom van de tijd, Meditaties in de Himalaya ‘s –
En la corriente del tiempo, Meditaciones en el Himalaya
Point Editions Nr. S-7, 2008

---

De grens tussen de hemel en de zee verdween
alles was dezelfde doorzichtige nevel,
witte rijm of matglanzende parels.

In de lucht dreef een boot met stralend zeil
stil als een door de sneeuw getoverde luchtspiegeling
stil als licht in een windstille omgeving,

zoals een hostie van licht
op het dienblad van de rustende wind.

Eeva-Liisa Manner, Finland, (1921-1995)
Vertaling Germain Droogenbroodt
uit „Die Welt ist eine Dichtung meiner Stimme“
Finnisch – Deutsch, Heiderhoff Verlag

---

Winterse avond
 
Een milde winterse avond
gekleed in donkere zijde.
In de nevel licht een ster op,
en valt daarna ook in slaap.
 
Roerig beweegt het hart
wordt dan ook rustig:
en versmelt, eengeworden
met de winterse avond.
 
Juhan Liiv, Estland
Vertaling Germain Droogenbroodt

---

Na een lange reis

Ik ga zitten op het balkon om te kijken naar de nacht.
Mijn moeder zei me dat het de moeite niet loonde
om neerslachtig te zijn.
Beweeg je, doe iets, schreeuwde ze me toe.
Maar ik heb nooit veel talent gehad om gelukkig te zijn.
Mijn moeder en ik waren heel verschillend,
en we hebben elkaar nooit kunnen begrijpen.
Toch is er iets wat ik graag zou willen vertellen:
soms, wanneer ik haar erg mis,
open ik de kleerkast waarin haar kleren hangen
en alsof ik terugkom van een lange reis,
kruip ik erin.
Het lijkt absurd: maar in het donker en met die geur
weet ik zeker dat niets ons scheidt.

Fabián Casas, Argentinië, 1965
Vertaling Germain Droogenbroodt

---

Een gedicht uit de bloemlezing van Roberto Juarroz.

Soms lijkt het mij
dat we ons in het midden
van het feest bevinden
nochtans
in het midden van het feest
is er niemand
In het midden van het feest
bevindt zich de leegte
Maar in het midden van de leegte
is er een ander feest.

---

een seconde

Mijn handen zijn koud.
Ik ben de straat opgegaan,
ik heb de banale zaak passend opgelost
en ben naar huis teruggekeerd om opnieuw
aan deze tafel mijn plaats in te nemen.

Dan ik behaalde
hoe koud mijn handen waren,
een teken
dat mij misschien zonder reden verontrust,
wil koude handen hebben weinig te plannen.
Deze koude november
zit in mijn handen, meer niet.

Ik ben het:
ik zie de eenvoudige vaas
en rondom mij de gewone avond.
Maar het is ongewoon voor mij om koude handen te hebben.
In een vluchtige seconde, heeft mijn gedachte
de zoe nevel gezien, het grijs geschreven blad
zo de naam die ik heb zou doorgestreept zijn
met de ijzige inkt van het einde.

Antonio Cabrera , Spanje, (1958 – 2019)
Vertaling Germain Droogenbroodt
Uit: “Con el aire” 2004

Un segundo //Tengo las manos frías./ He salido a la calle,/he resuelto el asunto banal correspondiente/y he regresado a casa para ocupar de nuevo/mi sitio en esta mesa ./ He descubierto entonces/la frialdad de mis manos,/ signo/que me perturba acaso sin justificación,/porque es muy poca cosa tener las manos frías./Este frío noviembre/está en mis manos, nada más./ Soja jaar: /veo el jarrón ingenuamente griego/y la tarde de siempre rodeándome./Pero en mí es muy raro tener las manos frías./En un fugaz segundo, mi pensamiento ha visto/la niebla tan probable, la hoja gris escrita que tengo estaría tachado/con la tinta de escarcha del final.

---

Nog altijd

Als zo hoog
de sterren nog twinkelen,
als met het licht van de maan
de woorden, de herinneringen spinnen
verzet ik mij
om van de nacht de grendel te zijn.
Als de zon opkomt,
de vogels mij wekken,
en in de stilte van een omhelzing
iemand op mij wacht
dan zal ik weten,
dat ik nog altijd leef.

INÉS BLANCO, Colombia
Vertaling Germain Droogenbroodt

---

TODAVÍA // Mientras parpadeen/muy alto las estrellas, /mientras hile con luz de luna / las palabras, los recuerdos…/ Me niego a ser//el cerrojo de la noche. //Mientras el sol alumbre /y las aves me despierten;/y alguien me aguarde/en el silencio de un abrazo…/sabré, entonces, /que vivo todavía.

---