Vier staties van een kruisweg

4 (fictieve) staties van een kruisweg: elk 122×90 cm – pigment en inkt op populierenhout- oktober 2015

Ontstaan in reflectie en meditatie over het kruisigen van Jezus en wat daarna gebeurde. Alle vier de staties bevatten een moment uit dit proces. Sterven aan het kruis, de kruisafname, de pieta-voorstelling en de graflegging. Er is ervoor gekozen om niet teveel in detail te treden opdat de toeschouwer zelf de beelden kan aanvullen op basis van zijn eigen lezing van de teksten. De pieta komt als zodanig niet voor in de beschrijvingen en is pas veel later in de traditie toegevoegd. Daarom toch deze keuze ook voor een pieta voorstelling die echter afwijkt van de traditionele voorstellingen.

VII
Hij sleepte zijn lichaam
als het blinde spook
van zijn onmogelijke ochtend.

Opeens ontvlamde
de dag
in de onverhoedse bossen.
Hij zag de gloed,
herkende de roep.

Het lichaam hielp zijn ziel overeind,
begon te lopen.

Jose Angel Valente

Het gezicht van een mens valt op de grond.
Wie zou het kunnen oprapen
en met dit gezicht
de papieren valkuilen ontlopen?

De schreeuw van een mens valt op de grond.
Wie zou hem kunnen terughalen
en via zijn code
de verdwenen talen ontcijferen?

De hoop van een mens valt op de grond.
Wie zou een ander mens kunnen maken
en de hoop opnieuw
op zijn plaats zetten?

Een in zichzelf gekeerd mens valt op de grond.
Wie zou de wereld kunnen uitwissen
om die mens omhoog te helpen?

De wereld van de mens valt op de grond.
Wie zou kunnen blijven kijken
met lege blik?

Roberto Juarroz

Als we na de dood opstaan,
als ik na de dood
naar jou kom zoals ik vroeger kwam
en in mij is er iets wat jij niet herkent
omdat ik niet dezelfde ben,
wat een pijn doet sterven, weten dat ik nooit
de randen zal bereiken
van het wezen dat jij voor mij was zo diep binnen
in mijzelf,
als jij ik zou zijn en jij mij helemaal doordrong
waarom is deze grens dan zo blind,
zo rampzalig deze muur van woorden
die plotseling bevroren
nu ik je het hardst nodig heb,
ik zeg je kom en soms
kijkje me nog aan met een tederheid
alleen uit de herinnering geboren.
Wat een pijn doet sterven, naar jou komen, je kussen
wanhopig
en voelen dat de spiegel
mijn aangezicht niet weerspiegelt
noch voel jij
van wie ik zielsveel heb gehouden
mijn hunkerende onaanwezigheid.

(Elegie: fragment)
Jose Angel Valente

XV
Lichaam, het verborgene,
heimelijke, bodem
van het ontkiemen,
het licht,
fijne draadjes
vloeibaar ,
merg,
meeldraden waarmee het lichaam
om zich heen de lucht
stut, gewelf,
tere vogel, eindig, weefsel
van lichamelijk licht tot het einde
het ontwaken.

Jose Angel Valente