Wachtende aarde.
Ik sta verloren in het wijde land
Waar nog de grauwe grond bezond moet worden
en waar de wind, al zingend, hand in hand
de vlakke velden dicht aaneen wil gorden.
’t Oneindig land dat overal wil einden,
maar bij het einde weer opnieuw begint,
het is ’n water dat na elke golf weer deinde,
het is ’t lachen van het liefste kind.
Ik hef mijn hand op naar een naakte tak
die zwaar en zwijgend wacht als ’t land daaronder
op ’t ademen van een nieuw getij,
want zonder dit zachte suiz’len van de ademtocht
die brak door kille eenzaamheid
kan ’t nieuwe leven geen bloesem
en geen jonge vruchten geven.
Elisabeth Chausséé
My paintings on:
On Saatchi
On Weebly
On Behance
Texts about my art: Blog
mystiek & filosofie 