Decima Muerte
a Ricardo de Alcázar
I
¡QUÉ prueba de la existencia
habrá mayor que la suerte
de estar viviendo sin verte
y muriendo en tu presencia!
Esta lúcida conciencia
de amar a lo nunca visto
y de esperar lo imprevisto;
este caer sin llegar
es la angustia de pensar
que puesto que muero existo.
II
Si en todas panes estás,
en el agua y en la tierra,
en el aire que me encierra
y en el incendio voraz;
y si a todas partes vas
conmigo en el pensamiento,
en el soplo de mi aliento
y en mi sangre confundida,
¿no serás, Muerte, en mi vida,
agua, fuego, polvo y viento?
III
Si tienes manos, que sean
de un tacto sutil y blando,
apenas sensible cuando
anestesiado me crean;
y que tus ojos me vean
sin mirarme, de tal suerte
que nada me desconcierte
ni tu vista ni tu roce,
para no sentir un goce
ni un dolor contigo, Muerte.
IV
Par caminos ignorados,
par hendiduras secretas,
por las misteriosas vetas
de troncos recién cortados,
te ven mis ojos cerrados
entrar en mi alcoba oscura
a convertir mi envoltura
opaca, febril, cambiante,
en materia de diamante
luminosa, eterna y pura.
V
No duermo para que al verte
llegar lenta y apagada,
para que al oír pausada
tu voz que silencios vierte,
para que al tocar la nada
que envuelve tu cuerpo yerto,
para que a tu olor desierto
pueda, sin sombra de sueño,
saber que de ti me adueño,
sentir que muero despierto.
VI
La aguja del instantero
recorrerá su cuadrante,
todo cabra en un instante
del espacio verdadero
que, ancho, profundo y señero,
será elástico a tu paso
de modo que el tiempo cierto
prolongará nuestro abrazo
y será posible, acaso,
vivir después de haber muerto.
VII
En el roce, en el contacto,
en la inefable delicia
de la suprema caricia
que desemboca en el acto,
hay un misterioso pacto
del espasmo delirante
en que un cielo alucinante
y un infierno de agonía
se funden cuando eres mía
y soy tuyo en un instante.
VIII
¡Hasta en la ausencia estas viva!
Porque te encuentro en el hueco
de una forma y en el eco
de una nota fugitiva;
porque en mi propia saliva
fundes tu sabor sombrío,
y a cambio de lo que es mío
me dejas sólo el temor
de hallar hasta en el sabor
la presencia del vacío.
IX
Si te llevo en mi prendida
y te acaricio y escondo;
si te alimento en el fondo
de mi más secreta herida;
si mi muerte te da vida
y goce mi frenesí,
(que será. Muerte, de ti
cuando al salir yo del mundo,
deshecho el nudo profundo,
tengas que salir de mí?
X
En vano amenazas, Muerte,
cerrar la boca a mi herida
y poner fin a mi vida
con una palabra inerte.
¡Que puedo pensar al verte,
si en mi angustia verdadera
tuve que violar la espera;
si en vista de tu tardanza
para llenar mi esperanza
no hay hora en que yo no muera!
Xavier Villaurrutia
Dezime Tod
für Ricardo de Alcazar
I
WELCH größeren Beweis für das Dasein
kann es geben, als das Los
zu leben, ohne dich zu sehen,
und in deiner Gegenwart zu sterben!
Dieses hellsichtige Bewußtsein,
das nie Gesehene zu lieben
und das Unvorhergesehene zu erwarten;
dieses Fallen, ohne anzukommen,
ist die Angst zu denken,
daß, weil ich sterbe, ich lebe.
II
Wenn du überall da bist,
im Wasser und auf der Erde,
in der Luft, die mich umschließt,
und in der wütenden Feuersbrunst;
und wenn du in Gedanken
überall mit mir gehst,
im Hauch meines Atems
und in meinem wirren Blut,
bist du, Tod, dann in meinem Leben
nicht Wasser, Feuer, Staub und Wind?
III
Wenn du Hände hast, die feinsinnig
und sanft berühren und nur dann
kaum fühlbar sind
wenn sie mich in Narkose vermuten;
und daß deine Augen mich sehen,
ohne mich anzuschauen, so, daß
weder dein Blick noch deine Berührung,
einfach nichts, mich aus der Fassung bringt,
um weder Lust noch Schmerz
bei dir zu empfinden, Tod.
IV
Auf unbekannten Wegen,
durch geheime Klüfte,
durch geheimnisvolle Flöze
jüngst gefällter Baume
sehen meine geschlossenen Augen,
wie du meine dunkle Kammer betrittst
und meine undurchsichtige, fiebrige,
wechselhafte Hülle
in leuchtenden, ewigen und reinen
Diamantenstoff verwandelst.
V
Ich schlafe nicht, damit,
wenn ich dich langsam und gedampft nahen sehe,
wenn ich deine die Stille
ausstreuende, bedachtsame Stimme höre,
damit beim Berühren des Nichts,
das deinen erstarrten Körper umhüllt,
damit ich bei deinem verödeten Geruch
ohne den Schatten eines Traums
wissen kann, daß ich mich deiner bemächtige,
fühlen kann, daß ich wach sterbe.
VI
Der Zeiger der Sekunden
wird seinen Quadranten durchlaufen,
alles wird in einen Augenblick
des wahren Raums passen,
der Welt, tief und einzigartig
sich deinem Schritt anpassen wird,
so, daß die richtige Zeit
unsere Umarmung verlängern
und vielleicht das Leben ermöglichen wird,
nachdem man gestorben ist.
VII
Im Einanderstreifen, in der Berührung,
im unaussprechlichen Entzücken
der höchsten Liebkosung,
die im Akt mündet,
gibt es einen geheimnisvollen Pakt
der rauschhaften Zuckung,
in der ein betörender Himmel
und eine Hölle voll Todesschmerz
miteinander verschmelzen, wenn eine Sekunde lang
du mein bist und ich dein bin.
VIII
Sogar in der Abwesenheit bist du lebendig!
Denn ich begegne dir in der Höhlung
einer Form und im Echo
einer flüchtigen Note;
denn du verschmilzt deinen dunklen Geschmack
mit meinem eigenen Speichel,
und im Tausch gegen das, was mir gehört,
überlasst du mir nur die Furcht,
sogar im Geschmack
die Gegenwart der Leere zu finden.
IX
Wenn ich dich an mich geheftet trage
und dich liebkose und verstecke,
wenn ich dich in der Tiefe
meiner geheimsten Wunde nähre,
wenn mein Tod dir Leben schenkt
und meine Raserei Genuß,
was wird, Tod, aus dir,
wenn, sobald ich aus der Welt trete,
und der tiefe Knoten gelöst ist,
du aus mir heraustreten mußt?
X
Vergeblich drohst du, Tod,
den Mund meiner Wunde zu Schließen
und meinem Leben mit einem leblosen Wort
ein Ende zu setzen.
Was soll ich nur denken, sobald ich dich erschaue,
wenn ich in meiner wahren Bedrängnis, Not
das Warten überspannen mußte;
wenn in Anbetracht deines Säumens,
mein Hoffen zu erfüllen,
keine Stunde vergeht, in der ich nicht sterbe!
Xavier Villaurrutia
vertaling: Curt Meyer-Clason
uit: Villaurrutia, Xavier, Sehnsucht nach dem Tod. Nostalgia de la muerte. Sämtliche Dichtungen spanisch / deutsch. Übertragen von Curt Meyer-Clason, Aachen 2007 (Rimbaud)
Vredesvlag
Er is geen land waar niet
met veel militair vertoon
terecht of onterecht
een nationale vlag
wordt gehesen
zelden of nooit
een witte vlag
of een vlag
met vredesgedicht.
Ithaca 29.1.2024
Germain Droogenbroodt
Onbezorgd
Hoog en veilig in een dennenboom
hebben merels een nest gebouwd
blijkbaar met jongen
met voedsel in hun bek
vliegen ze heen en weer
er ontbreekt hen niets
ze fluiten onbezorgd
ze kennen de beelden
van honger en oorlog niet.
Ithaca 30.1.2024
Germain Droogenbroodt
Schaduw
Al is ze zwart of grauw
en al volgt ze je
waar je ook gaat
wijs haar niet af
ze is het bewijs
dat je nog leeft
dat je bestaat.
Ithaca 1.2.2024
Germain Droogenbroodt
Zonder omkeer
Vroeg of laat komt er een dag
waar de tijd afscheid neemt
en zich van het lichaam ontdoet
dat in het glas dat de uren telt
het zand tot stilstand komt.
Ithaca 2.2.2024
Germain Droogenbroodt
Geprogrammeerd
Blijft er straks als gesprek
of antwoord of een vraag
alleen nog wat voorheen
en voor eender wie
werd geprogrammeerd?
Denken wij straks niet meer zelf
denkt en spreekt voor ons
een ingeplante chip?
Ithaca 5.2.2024
Germain Droogenbroodt
Inspiratie
…op de tafel een nieuw, wit blad
en zwaar als een revolver weegt de pen
Bogomil Gjuzel
En telkens weer die angst
en de onzekerheid
dat er niets komt
het witte blad dat dorst
naar de blauwe inkt en hunkert
naar het gestreel van de pen
maar het komt niet
─ of toch
het eerste vers.
Ithaca 9.2.2024
Germain Droogenbroodt
VORREI BALLARE CON TE, PAPÀ
Vorrei ballare con te, papà, come
due onde che abbracciano la riva,
seguire il ritmo di quei passi lenti,
canticchiare, innamorarmi di una
canzone e insieme ridere di cuore.
Barcollare come due barche in un
immenso mare di tempeste, onde,
parlare a lungo come nel passato,
ballare insieme il valzer di questa
vita bella ma assai sleale, sfiorare
con mano la felicità per un istante.
Io ho scordato l’eco dei tuoi passi
che mi guidavano in tanti sentieri
intricati della vita; oggi il destino
ti ha inginocchiato. La tua anima
in questa giungla non è smarrita.
Vorrei ballare con te, papà, vederti
in piedi, mentre in un angolo della
casa la sedia a rotelle si beffa di
me, tentando ogni giorno di farci
immergere in un mondo inerte di
poche gioie coperte di nebbie, di
pensieri tristi e di infinito silenzio.
Irma Kurti
IK ZOU MET JOU WILLEN DANSEN, PAPA
Ik zou met jou willen dansen, papa,
zoals twee golven die de oever omarmen,
het ritme van die trage stappen volgen
neuriën, verliefd worden op een lied
en samen hartelijk lachen.
Als twee boten schommelen op een
immense zee van stormen, golven,
langdurig praten, zoals voorheen, samen
de wals van dit mooi, oneerlijk leven dansen
een ogenblik het geluk strelen met mijn hand.
Ik ben de echo van je voetstappen vergeten
die mij op zoveel verwarde paden van het leven
hebben begeleid; vandaag heeft het lot
je op je knieën gekregen. Maar jouw ziel
is in deze jungle niet verloren gegaan.
Ik zou met jou willen dansen, papa, je zien,
rechtopstaand, terwijl in de hoek van de woning
de rolstoel mij uitlacht, elke dag probeert om
ons onder te dompelen in een inerte wereld
van weinig vreugde, in nevelen gehuld,
van droevige gedachten en oneindige stilte.
Irma Kurti
vertaling: Germain Droogenbroodt
De las cosas sencillas
Te encuentro
En las cosas sencillas
En las vacías de luz
En las pobres cosas te hallo
Te veo en silencioso aparecer
Por los rincones mustios
En los filamentos de la pena
O del pesar te observo
Allí donde no es fácil asirte
Donde no es obvio mirarte
Pero Tú
Gran Tú infinito
Siempre me aguardas
Con calma y ternura
Con paciente misericordia
Y compasión desbordante
Me ves ir y venir
Y de vez en cuando
Así como de improviso
Nuestras miradas se cruzan
Y nos besamos con los ojos
En medio de la vida
Cuando te veo justo allí
En el corazón del momento
Justo en tu predilecto escondite
De las cosas sencillas.1
Luis Cruz-Villalobos
1“De las cosas sencillas” in Luis Cruz-Villalobos, Of the New and Final Heart: Mystic Poetry (Waco, TX: Independently Poetry, 2023), 111–12.
Of the Simple Things
I find you
In the simple things
In the gaps of light
In the poor things I find you
I see you in the silent appearance
By the gloomy corners
In the filaments of sorrow
Or regret I observe you
There where it is not easy to hold you
Where it is not obvious to look at you
But You
Great infinite You
Always await me
With calm and tenderness
With patient mercy
And overflowing compassion
You see me go and come
And once in a while
Like an accident
Our gazes cross
And we kiss each other with our eyes
In the middle of life
When I see you right there
In the heart of the moment
Right in your favorite hiding place
Of the simple things.
Luis Cruz-Villalobos
Translation by Dr. Mark
EN TI
He llegado a Ti
Después de tantos caminos
Y al mirar atrás
Veo que siempre estuviste a mi lado
No podías dejarme
No podía perderte
Pero muchas veces lo olvidé
Y ahora comprendo que recordar
Tu amable presencia continua
Es el secreto
De nuestro encuentro permanente
Siempre habías estado aquí
O más bien
Siempre en Ti he vivido
Pues es imposible apartarse
Del corazón mismo de la vida
Sin morir
Es imposible esconderse
De la esencia misma del existir
Sin volverse nada
En Ti nos movemos y somos
En Ti caminamos y nos detenemos
De Ti nos olvidamos y somos derrotados
A Ti te recordamos
Y salimos victoriosos por sobre la tormenta
Vivir en Ti
Atentos a tu abrazo
A tu deambular tierno por nuestro entramado
A tu caricia continua que nos constituye
Eso es la vida buena
La vida bella y verdadera
La vida una
Eterna.
Luis Cruz-Villalobos
IN YOU
I have arrived at You
After so many roads
And upon looking back
I see that you were always at my side
You could not leave me
I could not lose you
But many times I forgot
And I now understand that to remember
Your lovable continuous presence
Is the secret
Of your permanent encounter
You had always been here
Or rather
I have always lived in You
Since it is impossible to separate oneself
From the heart of life itself
Without dying
It is impossible to hide oneself
From the very essence of existing
Without turning into nothing
In You we move and we are
In you we walk and we halt
We forget You and we are defeated
We remember You and we come out victorious over
the storm
To live in You
Attentive to your embrace
To your tender wanderings around our labyrinth
To your continuous caress that constitutes us
That is the good life
The beautiful and true life
The one life
Eternal.
Luis Cruz-Villalobos
Translation Dr. Mark McGraw
TROZO DE MADERA
Ser un trozo de madera
Ruda y pura y frágil
En tus firmes manos
Y luego salir a volar
Desde tus gestos
Al corazón del mundo
Que también está
Por siempre habitado
Por tu fuente infinita
Sólo un trozo de algo
De materia inmóvil
Que sin embargo danza
Pues todo está inmerso
Y traspasado por Ti
Y por tu existencia única
Nadaytodoalavez
Pobreza vulnerable
Que refleja el hondo cielo.
Luz Cruz-Villalobos
PIECE OF WOOD
To be a piece of wood
Rough and pure and fragile
In your strong hands
And later to go out to fly
From your movements
to the heart of the world
That is also
Always inhabited
By your infinite fountain
Just a piece of something
Of immobile material
That nevertheless dances
Since all is immersed
And permeated by You
And by your unique existence
Nothing and everything at the same time
Vulnerable poverty
That reflects the deep sky.
Luis Cruz-Villalobos
Translation Dr. Mark McGraw
Luis Cruz-Villalobos, OF THE NEW AND FINAL HEART Mystic Poetry
[with Spanish original version] Translated into English by Dr. Mark McGraw
Waco, TX – Santiago de Chile – Mendoza 2023, (Independently Poetry, Lumen Collection)
POEMAS BAJO EL SOPOR DE UN DÍA EXTRAÑO
2
Estoy rodeado de cientos de libros
Aquí
En mi pequeña oficina que tengo en casa
Los libros me miran melancólicos
Llenos de polvo
Me observan como pidiéndome
Que les dedique unas horas
Pero yo estoy cansado de leer
Cansado de pensar
De sentir
De orar
De mendigar pan y amor
De suplicar por un poco de coherencia al cosmos
Y aquí sigo
Al borde del sueño
Justo a medio día
Cansado de mi nombre
De mi número
De mi espacio y tiempo
Que se me escapa
En esta obnubilación
Que no logra repararse.
Luis Cruz-Villalobos
GEDICHTEN ONDER DE SLAAP VAN EEN VREEMDE DAG
2
Ik ben omringd door honderden boeken
Hier
In mijn klein bureau bij mij thuis
De boeken kijken me weemoedig aan
Vol met stof
Ze kijken me aan alsof ze me vragen
Om er een paar uur aan te besteden
Maar ik ben het lezen moe
Moe van het denken
Van te voelen
Van te bidden
Van om brood en liefde te bedelen
Van te smeken om een beetje samenhang in de kosmos
En hier bevind ik mij
Op de rand van de slaap
Midden op de dag
Moe van mijn naam
Van mijn nummer
Van mijn ruimte en tijd
Die mij ontsnapt
In deze duisternis
Die zich niet teniet laat doen.
Luis Cruz-Villalobos
vertaling Germain Droogenbroodt
24 POSTALES EN ESCALAS DE GRISES
- QUE NOS HACEN ANHELAR ALGO IMPOSIBLE
Quisiéramos regresar a la pura infancia
Pero la pura infancia se fue por siempre
Ya no queda de ella sino una fantasía
Un recuerdo que se ha desdibujado
Queda un boceto hecho mil veces
Que ya ha perdido su versión inicial
Y así vivimos llenos de memorias idas
Que nos hacen anhelar algo imposible.
Luis Cruz-Villalobos
24 POSTKAARTEN IN GRIJSTINTEN
- DIE ONS NAAR IETS ONMOGELIJKS DOEN VERLANGEN
We zouden terug willen keren naar de pure kindertijd
Maar de zuivere kindertijd is voorgoed voorbij
Alles wat ervan overblijft is een fantasie
Een herinnering die vervaagd is
Wat rest is een duizend keer gemaakte schets
Die zijn oorspronkelijke versie reeds verloren heeft
En zo leven we vol vervaagde herinneringen
Die ons naar iets onmogelijks doen verlangen.
Luis Cruz-Villalobos
vertaling Germain Droogenbroodt
- Y COMO UN SUEÑO QUE YA NO SE OLVIDA
Mírame cada día y cada noche aquí
Busca mi rostro en las penumbras
Tú no sabes que tu gesto me alimenta
Y que tu alegre nostalgia se me repite
Como una melodía hermosa y suave
Y como un sueño que ya no se olvida.
Luis Cruz-Villalobos
- EN ALS EEN DROOM DIE MEN NOOIT VERGEET
Ik bekijk mij hier iedere dag en iedere nacht
Ik zoek mijn gelaat in het halfduister
Je weet niet dat jouw gebaar mij koestert
En dat jouw vrolijke nostalgie zich herhaalt
Als een mooie en zachte melodie
En als een droom die men niet vergeet.
Luis Cruz-Villalobos
vertaling Germain Droogenbroodt
- QUE ESTO QUE DIGO NO ES MÁS QUE PURA SOLEDAD
La poesía me ha acompañado largos años
Me ha musitado sus suaves silbos a mi oído
Yo la he vestido de seda y también de harapos
Pero ella ha seguido fiel conmigo como nadie
Y sin embargo debo reconocer aquí de verdad
Que esto que digo no es más que pura soledad
Luis Cruz-Villalobos
- DAT WAT IK ZEG IS NIETS ANDERS DAN PURE EENZAAMHEID
De poëzie heeft me jarenlang vergezeld
Ze heeft haar zacht gefluit in mijn oor gemurmeld
Ik heb haar in zijde en ook in vodden gekleed
Maar ze is me als geen ander trouw gebleven
En toch moet ik hier eerlijk toegeven
Dat wat ik zeg niets anders is, dan pure eenzaamheid.
Luis Cruz-Villalobos
vertaling Germain Droogenbroodt
DECLARACIONES SOBRE LA VIDA
La vida es una lenta melancolía por lo que falta y por
lo que ya no está ni volverá más
Es una aplazada calma que nos besa los ojos antes de
dormirnos y antes de despertar
La vida circunda nuestros males y nuestros bienes como
si fuese una explosión rauda
Viene entre las nubes de polvo y nos dice al oído que
todo pasará pero no pasa nada
La vida camina sobre las teclas de un clavecín
o sobre las cuerdas de un violonchelo
Y nos canta una canción barroca para que creamos que
está llena de bellos detalles
La vida camina a nuestro lado o bien lo hace justo en
nuestro centro más preciso
No nos deja desviarnos de lo que es importante aunque
solemos terminar extraviados.
Luz Cruz-Villalobos
UITSPRAKEN OVER HET LEVEN
Het leven is een langzame melancholie om wat ontbreekt
en om wat niet meer is en niet meer terug zal keren
Het is een uitgestelde kalmte die onze ogen kust voordat
we in slaap vallen en voordat we wakker worden
Het leven omsluit onze kwalen en onze bezittingen alsof
het een snelle explosie is
Het komt tussen de stofwolken door en zegt in ons oor
dat alles zal gebeuren, maar er gebeurt niets
Het leven loopt op de toetsen van een klavecimbel of op
de snaren van een cello
En zingt voor ons een barok lied om ons te laten
geloven dat het vol mooie details zit
Het leven loopt naast ons of het loopt precies door
ons heen
Het laat ons niet afdwalen van wat belangrijk is hoewel
we vaak verdwaald zijn.
Luis Cruz-Villalobos
vertaling Germain Droogenbroodt
uit: Kleine Nederlandse Bloemlezing / Pequeña Antología Neerlandesa
Luis Cruz-Villalobos, 2018, 2020.
Vertaling: Germain Droogenbroodt.
2023 Newold Books
Grisácea mañana
brusco aparece el
alba canto de mirlo
So grey the morning
suddenly the morning dawns
song of a blackbird
Germain Droogenbroodt
How short is freedom
gained by a blossom,
released from a cherry tree
Breve la libertad de
una flor de cerezo
suelta de su rama
Germain Droogenbroodt
uit: Germain Droogenbroodt: Dew Drops
calligrafie Taeko Uemura
Spanish editing Rafael Carcelén
English editing Stanley H. Barkan
ISBN 978-4-908202-22-3
mystiek & filosofie 